Rozdział 8

-Czyli tak w skrócie. Ty czytasz w myślach?

-Wow ty to potrafisz skrócić godzinną opowieść. Tak to mniej więcej wygląda

 -Aha dobrze wiedzieć - powiedział jednocześnie ze zdenerwowaniem pocierając rękoma o swoje i tak już przetarte dżinsy

-I co ty na to?- spytałam nie mogąc już wytrzymać napięcia.

-Nie wierzę ci. Tak serio to najgorsza wymówka na świecie.

-Ale to nie wymówka

-To udowodnij mi, udowodnij mi, że to prawda

-Ale jak?

-w tym chyba nie mogę ci pomóc.- odpowiedział. Byłam w punkcie wyjścia. Jak mam mu udowodnić. Chwileczke, przecież to takie proste.

-Josh czekaj – powiedziałam gdy chłopak chciał już odejść- kiedy miałeś pięć lat tata niechcący zabił twoją rybkę, twój ulubiony kolor niebieski, sypiasz ze swoim psem, a na drugie masz Adam. I co teraz mi wierzysz?

-Ale jak..jak to możliwe?

-Sama nie wiem..tak już po prostu jest i nic nie da się z tym zrobić.

-Super

-Czekaj czy ja się nie przesłyszałam, ty powiedziałeś super?

-No tak, a czemu nie, przecież czytanie w myślach to super sprawa

-Też tak kiedyś myślałam, ale to nie do końca prawda

-Dlaczego?

-No takiej mocy można fajnie używać, tylko, że od kiedy je mam nie czuję się bezpiecznie

-Jak to?

-Ktoś mnie ściga i to nie dla żartu, by mnie nastraszyć, to jest poważne i normalnie nigdy tego nie mówię, ale ja się boję.

-Będzie dobrze – pocieszył mnie

-Jedynie jeśli odkryje kto mnie śledzi, co potrafi i czemu mnie śledzi, a potem jak go powstrzymać i dopiero wtedy będzie dobrze – wyrzuciłam z siebie.

-Posłuchaj pierwszy krok do wygranej to spokój, a więc uspokój się

-Już, już, już, jestem spokojna

-Dobrze, co ty na spacer po szkole?

-a do kąd mnie zabierzesz?

-do lasu

-Do lasu, Josh to jest dość dziwne miejsce spotkań

-No właśnie, dlatego my się tam spotykamy

-Okej spotkajmy się przed szkołą.

Jak się umówiliśmy spotkaliśmy się od razu po lekcjach przed budynkiem szkoły.

-Czasem mi się wydaje jakby nasza buda miała tysiąc lat

-Tak jest dość stara, ale tysiąca bym jej nie dała, może dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć- zażartowałam, po czym oboje wybuchnęliśmy śmiechem.

Jakieś piętnaście minut później doszliśmy do lasu naprzeciwko mojego domu. Pełen drzew liściastych sięgających aż do chmur i krzaków z jadalnymi jak i trującymi owocami.  Nigdy nie zagłębiłam się w ten las, raczej spacerowałam gdzieś gdzie widać, było jeszcze ulice, ale teraz szliśmy dalej. Ja kroczyłam kilka kroków za Joshem co chwile oglądając się za siebie i patrząc, czy widać jeszcze kawałek ulicy. Las był naprawdę piękny w pewnym momencie szłam z głową wpatrzoną w korony drzew, że aż potknęłam się o wystający korzeń, w rezultacie upadłabym w błoto, ale w ostatniej chwili złapał mnie Josh.

-Jak to jest, ze już trzeci raz uratowałeś mnie?

-Widocznie mam do tego talent – odpowiedział z uśmiechem.

Mama zawsze mówiła mi, żeby zapamiętywać najpiękniejsze momenty z życia i nie pozwolić niczemu zniszczyć tych wspomnień. I właśnie w tym momencie czułam, ze nie chce zapomnieć tego dnia nigdy, ja i mój prawdziwy przyjaciel, nigdy bym się nie spodziewała, ze moje marzenia mogą się tak szybko spełnić i tak wiele zmienia, na lepsze. Jednak jak zwykle bywa z tym moim szczęściem, nie mogę pozostać szczęśliwa, bo gdy już dochodzimy do części lasu która wydaje się o wiele bardziej ciemna niż cześć lasu która właśnie szliśmy i o wiele bardziej mroczna i straszna niż tamta cześć lasu. Tu wydawało mi się, ze krzaki przybierają jakieś dziwne kształty, jakby krzyk, skala w kształcie tasaka i ociekająca z niego krew w postaci wody ze strumienia. Wszystko tu wydawało się takie ciche, a ta cisza wręcz zabijała, gdy po chwili rozlegał się ogłuszający pisk. Zasłoniłam uszy i wykrzywiłam się z bólu próbując nie upaść na ziemie. Po chwili chalaz ustal i mogłam odsłonić uszy. Spojrzałam na Josha, po jego wyrazie twarzy wyczytałam, ze również jest zdziwiony i ma złe przeczucia.

-Nigdy nie widziałam tego miejsca- powiedziałam do chłopaka.

-Mam złe przeczucia, lepiej chodźmy z ta.

-Czekaj. -zatrzymałam go -chce zobaczyć...

-co?

-właśnie nie wiem, ale wiem jedno, nie Bede jak inni, ja chce ryzykować, bez ryzyka nie ma zabawy, słowa Elizy

-skoro tak chcesz, ale jeśli cos nam się stanie to zabije Elizę.

-przykro mi ci o tym mówić, ale to ona raczej prędzej cię zabije - wolałam go jednak uświadomić o strasznej prawdzie. Przecież wszyscy wiedza, ze Eliza jest silniejsza od Josha.

-dobra, ale wrazi jakiegokolwiek niebezpieczeństwa, od razu się wycofujemy ok?

-jasne, tylko mi się tu nie rozpłacz, to tylko dość dziwnie wyglądający lassa- uspokoiłam go i ruszyliśmy przed siebie.

Przez chwile miałam ochotę zajrzeć do jego myśli. Zobaczyć jego najskrytsze pragnienia i obawy, ale wiem, ze gdybym to zrobiła to wszystko straciłoby swój czar, a on nigdy by mi tego nie wybaczył. Naprawdę trudno nie korzystać z takiej super mocy, to jest strasznie kuszące, dzięki temu nie musze bać się odrzucenia i zawsze wiedzieć co powiedzieć, ale przy Joshu tego nie potrzebowałam, bo i tak zawsze jakoś tak wychodziło, ze wiedziałam co i gdzie powiedzieć.

-Widzisz to tam?- odezwał się nagle chłopak i wskazał gdzieś palcem. To było małe jeziorko pełne ciemnej wody w której nie było widać dna, ale nie było pewne czy jest zanieczyszczona, czy to jedynie taka gra świateł.

-jezioro? Wygląda normalnie.

- nie. Tam - wskazał na cos obok jeziora. To stawało się coraz większe i większe aż uformowała się z niego postać człowieka, a raczej cienia. Tego samego którego spotkałam dzisiaj rano.

-Ej to przez ciebie spóźniłam się na pierwsza lekcje

-to chyba nie czas żeby się żalić - mądrze zauważył Josh

- no fakt, ale to jego wina - zwrocilam sie do niego i wtedy cien odwroci glowe, wiedzialam co zaraz nadejdzie - biegnij, biegnij, biegnij - wrzasnęłam do chłopaka i w momencie gdy ruszyliśmy biegiem cień rzucił się do biegu. Nigdy nie byłam najlepsza w bieganiu, wiec już po kilkunastu krokach byłam zasapana i musiałam się trzymać za bok. Odwróciłam głowę do tylu i zobaczyłam jak cień wyciąga luk i strzale i automatycznie przyspieszyłam, zęby dorównać Joshowi.

-Skąd on wytrzasnął luk?

-nie zajmuj się tym tylko biegnij!

-Lewo! - krzyknęłam do niego

-co?

- unik w lewo- Josh zdążył się odsunąć sekundę przed tym, gdy strzała przeleciał tam gdzie przed chwilą stał.

-Dzięki – uśmiechnął się z ulgą

-Uważaj teraz z drugiej strony, w górę, kucnij, podskocz i biegnij ile sił w nogach – radziłam mu cały czas co ma robić dopóki mojej głowy nie przeszył przeraźliwy zgrzyt. Złapałam się za uszy i krzycząc zemdlałam.

---------------------------------------------------------------------------------------------------
Rozdział 8 dodany dzień wcześniej, bo leże chora w łóżku. Mam nadzieje, że i ten wam się spodoba, w razie jakichś błędów pamiętajcie, żeby pisać w komentarzach, bo mi zależny na waszej opinii.
Zapraszam również do zakładki pytania do zadawania pytań.
To chyba tyle, do następnej notki, która będzie...nie wiem kiedy. Oczekujcie jej w każdym momencie.

EDIT: Rozdział poprawiony :D