rozdział 5

Rozdział 5

-Co, co się stało? – spytałam przerażona ostatnimi słowami kobiety.

-Czy wydaje ci się ostatnio, że umiesz coś, czego wcześniej nie umiałaś?

-No tak.

-Czy czujesz się inna od reszty?

-Tak, ale o co…?

-Tego się obawiałam, chodź ze mną- powiedziała i ruszyła między półkami. Przeszukała kilka półek aż wyjęła jedna starą książkę.

-Co się stało?

-Ta mgła to taki rodzaj gps’u.

-gps’u? – powtórzyłam zdziwiona.

-Tak, może cię naprowadzić na dowolną osobę magiczną w promieniu kilku kilometrów.

-Magiczną osobę?

-Magiczna osoba, tak zwana osoba z nadprzyrodzonymi zdolnościami, które odziedziczył po rodzicach, lub dalszych krewnych. Każda taka magiczna istota posiada jeden swój wyjątkowy dar który potrafi się rozgałęzić na wiele sposobów, im dłużej trenujesz magie, tym większą masz moc.

-Czyli ta magia i te sprawy to prawda? – spytałam z niedowierzaniem.

-Tak

-Nic o tym nie wiedziałam.

-Nie dziwi mnie to. Zazwyczaj magia przechodzi co dwa pokolenia, więc twoi rodzice mogą nawet nic o tym nie wiedzieć, a natomiast moc może ujawnić się pomiędzy trzynastym, a siedemnastym rokiem życia.

-Ja mam szesnaście lat, miałam urodziny na początku października, to wtedy pierwszy raz wyczułam, że coś się dzieje dziwnego.

 -Opowiedz mi o tym – poprosiła widocznie zaciekawiona obrotem sprawy.

-A więc szłam do szkoły, jak co dzień- i w tym momencie przypomniałam sobie siebie w białej koszuli, czerwonym sweterku,  granatowych rurkach i tenisówkach. Szłam zwykłą drogą, tak jak na co dzień i tedy zobaczyłam to – to było jak dym, biała mgła. Wiła się w moim kierunku. Nie wiedziałam co robić, mogłam uciekać, lub zostać i zobaczyć co się stanie, wolałam jednak nie ryzykować, więc rzuciłam się biegiem w stronę szkoły. Dopiero na terenie szkoły poczułam się bezpiecznie. Mgła zniknęła, ale mój niepokój… - strach i podniecenie – pozostał aż do dziś.

Jane zamyśliła się, chyba nie do końca rozumiała o co w tym chodzi, albo nie wiedziała jak mi to wytłumaczyć.

-Posłuchaj – zaczęła – tej mgły nie należy się bać, lecz tego kto mógł się czaić w pobliżu. Musisz uważać.

-A co z tymi wszystkimi magicznymi mocami, wytwarzanie jakiegoś tam dymu mi nie wystarczy, by, tak powiem przeżyć

-Powinnaś wykształcić też jakąś wyjątkową dla ciebie moc.

-To chyba jeszcze jej nie wykształciłam – odpowiedziałam ze smutkiem. Próbowałam sobie przypomnieć choćby jeden niezwykły moment w ostatnim czasie kiedy czułam się inna. Nic, czekaj, a może… - już wiem. Dzisiaj kiedy wpadłam na Josha. Na lekcji angielskiego usłyszałam głos, on mówił moje imię, jakby w mojej głowie. Co to znaczy?

-Potrafisz czytac w myślach

-No brawo, wiesz sama bym się tego nie domyśliła – odpowiedziałam z sarkazmem.

***

Według Jane ktoś chciał się ze mną porozumieć po przez myśli. Tylko kto? Po co? Jak? Czy to znaczy, że ściga mnie ktoś taki jak ja?

-Hej

-Aaaa! – krzyknęłam zdziwiona i przerażona nagłym pojawieniem się Elizy. Siedziałam właśnie na stołówce samotnie przy stoliku.

-Nad czym się tak zamyśliłaś?- spytała z ciekawością.

-Eee niczym, zupełnie niczym

-No tak widać – odpowiedziała z sarkazmem i odeszła do swojego stolika przy którym siedziała już Maya i Mason – jej chłopak, sportowiec pierwszej ligi.

Pierwszy raz od kilku lat poczułam, ze samotność to nic dobrego i bynajmniej mi nie służy. Od kiedy siedzę sama wymyśliłam sobie jakąś magiczną mgłę i czytanie w myślach, wiem, że to moje marzenie, ale nawet największy idiota wie, ze marzenia nigdy się nie spełniają. Dlatego są nazywane marzenia, bo nie są rzeczywiste, lecz my możemy o nich marzyć.

Czy to znaczy, że ja nie wierze w magie? Czyżbym stawała się taka jak inni? Czyżbym przestawała wierzyć i stawała się ślepa na wszelkie dziwne sprawy. Sama już nie wiem co powiedzieć. Może nie powinnam tyle myśleć, lecz działać, bawić się, cieszyć.

-Cześć – podeszłam do stolika Elizy, Mayi i Masona.

-Siema Rebecca – przywitała się Maya

-Czego? – rzuciła ozięble w moim kierunku.

-Elizo mogłabyś być trochę milsza.

-No co? Wiesz nie od dawna, ze ja do miłych osób nie należę - wytłumaczyła się sprytnie dziewczyna.

- Nie przejmuj się nią - zwróciła się do mnie - wydaje się oschła, ale jak ja lepiej poznasz to da się z nią wytrzymać.

-Nie wątpię

-Chcesz z nami usiąść?- spytała się mnie Maya i wskazała wolne miejsce koło siebie. Chwile pomyślałam, spojrzałam na Elizę, wyglądała jakby swoim morderczym spojrzeniem próbowała mi przekazać,, ani mi się waz". Po zastanowieniu zajęłam miejsce obok Mayi, co spowodowało, ze Eliza zamiast morderczego spojrzenia, wyglądała teraz jakby miała za chwile wybuchnąć. Wstała ze swojego miejsca i popychając jakiegoś dzieciaka wyszła ze stołówki, a za nią Mason.

-Eliza ma czasami te swoje humory -wytłumaczyła swoja przyjaciółkę.

-Ona mnie nie lubi prawda?-spytałam, znając już odpowiedz, a ona ze smutkiem pokiwała głowa.

Po szkole spotkałam Elizę wracająca do domu, chyba mnie nie zauważyła, ale mam dziwne przeczucie, ze ona porostu starała się mnie uniknąć, ale czemu, czemu..?

-...czemu ona mnie nie lubi?- powiedziałam na czacie do Mayi

-Eliza nie lubi nikogo kto próbuje dołączyć do naszej paczki, czuje wtedy zagrożenie i przymus do samoobrony.

-Ale przecież nowi znajomi to nic złego

-Spróbuj ja zrozumieć, boi się, ze straci tych na których jej zależy

-Akurat nie potrafię jej zrozumieć, nie mam raczej przyjaciół

-Teraz już masz i nie martw się, pogadam z Elizą.

-Dzięki.

-Proszę bardzo, ja musze już kończyć, jadę do babci.

-Ok, to do poniedziałku

-Ta, pa

Rozłączyłam się i wstałam od biurka. Była sobota rano, a ja jak zawsze nie miałam co robić. Wiem, ze Maya powiedziała mi, ze jest moja przyjaciółka, ale jakoś tego nie odczuwałam.

Zbiegłam na dół, przywitałam rodziców i jak burza wyleciałam z domu. Dzisiaj nie było zbyt słonecznie, wręcz przeciwnie wiał tak silny wiatr, ze z łatwością porwałby mnie, gdybym dzisiaj nic nie zjadł, a tak to jakoś, chociaż z wielka trudnością, udało mi się dojść do kawiarni. Jednak w środku czekała mnie niespodzianka,, musze już kończyć, jad do babci", a wiec tak się teraz bawi u babci. Przy jednym ze stolików siedziała Maya z Eliza.

Niech nawet o tym nie myśli- usłyszałam w swojej głowie glos Elizy

No proszę czemu nie możesz zostawić jej w spokoju?- a wiec jednak rozmawiały o mnie,  może warto tego posłuchać.

Bo jej nie lubię, nie widzisz ze ona nas rozdziela. Gdyby ona znała prawdę, na pewno by mnie zrozumiała - kto zrozumiał, ja, czy Maya, i jaką prawdę skrywała Eliza?

Ona po prostu chce być częścią nas

A nie może zrozumieć ze nie ma na to szans?!- rzuciła wściekła i wyszła z kawiarni nie zauważając w ogóle mojej obecności, może zauważyła i to właśnie przelało czarę?

-Hejo – przywitałam się z Mayą, podchodząc tak żeby nie skapnęła się, że podsłuchiwałam – wszystko dobrze?

-Tak, jest wspaniale – skłamała, bo po chwili w głowie usłyszałam jej głos mówiący ,,nawet nie wiesz jak jest źle’’.

-Tak to wygląda źle

-Co?

-Nic, tak tylko…po prostu widzę, że coś się stało – udało mi się wymigać

-Masz rację, próbowałam Elizę przekonać do ciebie, ale nie wyszło

-Może potrzebuje trochę czasu

-Pewnie tak – chociaż wiedziałam, że myśli ,,oj nie sądzę’’- a ty co tu robisz?

-Unikam wiatru

-Jak wszyscy teraz, popatrz prawie cała szkoła tu jest – fakt wszystkie stoliki były pełne licealistów z naszej szkoły. – no to powiedz Reb który chłopak wpadł ci w oko?

-A musi mi jakiś wpaść?

-Czyli co nikt ci się nie podoba?

-Tego nie powiedziałam

-No to kto to taki?

-Freddie Danford

-Freddie? Fredwart koszykarz?

-Tak, a tobie kto się podoba

-Nikt

Lepiej jej nie powiem, że strasznie lecę na Jake’a  z sąsiedniej klasy

-Ta na pewno, a co sądzisz o Jake’u z sąsiedniej klasy?

-Co, Jake, ale czemu myślisz…, że ja…go eee, nie no coś ty

-Widać- odpowiedziałam z sarkazmem

-No, ale czemu sądzisz, że mi może się podobać ktoś taki? No sama zobacz niski, ulizane włosy, jeździ na deskorolce, trenuje karate, a do tego jeszcze te jego niebieskie oczy – powiedziała udając obrzydzenie

-Oooo i do tego wiesz jaki ma kolor oczu, nie przesadzaj jest uroczy, spójrz na niego – i wskazałam stolik niedaleko nas. Siedziała przy nim grupka nastolatków, w tym: blondynka ubrana czerwoną bluzę, leginsy i adidasy, chłopak w brązowych włosach i czapce, jeszcze kilku chłopaków z deskorolkami, no i na końcu Jake. Nie rozumiem czemu Maya starała się ukryć swoje zauroczenie, przecież ten chłopak był naprawdę słodki, miał średniej długości ciemne blond włosy, błyszczące błękitne oczy, przyjazny uśmiech który już na wstępie mówił ,,poznajmy się, jestem naprawdę fajny’’,  a w rękach trzymał deskorolkę której nawet na moment nie puszczał. – jak taki słodki piesek na deskorolce.

-Pieski są milutkie, a on nie – próbowała wytłumaczyć Maya

-Lepiej już nie kłam i spróbuj z nim pogadać

-To może ty od razu pogadasz z Freddiem?

-A żebyś wiedziała, widzę, że nie zaprzeczyłaś, że kłamiesz – odpowiedziałam z chytrym uśmiechem i podeszłam do innego stolika.

-Hej – powiedziałam do chłopaka w krótkich brązowych włosach i koszuli w kratę.

-Siema, ty jesteś Rebecca tak?

-Dokładnie, a ty jesteś Fredwart tak?

-Freddie dla przyjaciół

-Czyli, że mam do ciebie mówić Fredwart, czy od razu zostaniemy przyjaciółmi?

-Druga opcja bardziej mi odpowiada- odpowiedział, a  po chwili dodał – chcesz mój numer?

-Jasne

Po chwili wróciłam do stolika i usiadłam naprzeciwko Mayi z dumną miną.

-Tak to się robi młody uczniu jedi.
---------------------------------------------------------------------------------------
W końcu rozdział 5, no i znowu bez bety, bardzo was przepraszam, ale tak już czasem bywa. Mam nadzieje, że ten rozdział będzie jeszcze lepszy niż poprzedni i licze na jeszcze więcej komentarzy, bo z każdym rozdziałem ich liczba maleje, oczywiście są coraz to milsze, ale jest różnica pomiędzy liczbą 31, a 15.