Rozdział 4

W książkach powiadają ,,w drużynie siła, nie warto poszukiwać samemu, bo to do niczego dobrego nie prowadzi’’. Tak właściwie w żadnej książce tego nie mówili, to takie moje podsumowanie wszystkich książek które czytałam kiedykolwiek i sądzę, ze jest trafne. W każdej, no przynajmniej większości, książek występuje trójka bohaterów, przyjaciół, którzy wiedzą, że bez jednego z nich, by zginęli, razem tworzą jedność, rozpad jednego oznacza rozpad całości, a  to już trochę nie zgodne z fabułą. Zakończenie musi być szczęśliwe i nieść przesłanie o wzajemnej pomocy, szkoda, że tak nie może być w życiu.

Zycie to ciągła walka, sam decydujesz o tym co się dzieje w twoim życiu, mimo tego co czasem mówią nam nasi rodzice,, to nie ty decydujesz w swoim życiu". Nasze życie nasza sprawa. Czyż nie?

***

Kiedy rodzice wrócili do domu siedziałam przed domem na trawie. Mama od razu złapała mnie za ramie i zmusiła do wstania. Dowiedziała się, że zwiałam ze szkoły i nie była z tego zadowolona. Z wściekłością ruszyła do drzwi po drodze wyciągając klucze. Próbowałam ją powstrzymać pamiętając o tym czymś co czaiło się w środku. Ona jednak mnie odepchnęła i weszła do środka. Spodziewałam się usłyszeć krzyk przerażenia i zdziwienia, ale nic się nie stało. Postanowiłam wejść i sprawdzić co tam się dzieje.

Nic się tu nie dzieje. Na serio dom wyglądał tak jakby nigdy nie gościł u siebie tajemniczej mgły. Mama siedziała teraz w salonie niby poprawiając poduszki, ale ja wiedziałam, że ona próbuje wyładować swoją złość. Zawsze gdy była wściekła sprzątała.

- Co ty masz w tej głowie?! - rzuciła w stronę okna, ale tak naprawdę wiedziałam, ze zwraca się do mnie.

- Mamo ty nie wiesz wszystkiego, bo ja...

-  A co to zmienia? Co zmieni to, że będę wiedzieć z jakiej przyczyny moja córka zerwała się z lekcji, najważniejsze jest, ze to zrobiła i opowiedzenie całej tej historii nic nie da. Zawiodłam się na tobie.

- Mamo...- zaczęłam, ale w tym momencie do domu wszedł Gabe. Brawo brat, świetne wyczucie czasu.

- Jak tam rodzinko - zawołał uradowany, chyba jako jedyny w tym pokoju - co się stało? Aaaa Reb powiedziałaś już rodzicom o tym? - zapytał się mnie, ale nie odpowiedziałam, bo wiedziałam, ze to było pytanie retoryczne, jak zresztą prawie każde pytanie które chłopak zadaje. Teraz zwrócił się do mamy - widzisz jaka ona niegrzeczna, nie tak jak twój kochany syneczek.

Nie chciałam dalej słuchać jego łgania, poszłam na górę do swojego pokoju. Nie było tu już tego czegoś, za to na podłodze leżała zniszczona komórka.

No pięknie, nie dość, ze pewnie dostane szlaban, to jeszcze nie będę mogła dzwonić. Oby dali mi kare na telefon.- pomyślałam i załamana rzuciłam się na lóżko.

Puk puk

- Kto tam? - rzuciłam w przestrzeń

- To ja - rozpoznałam glos Gabe'a

- Czego tu chcesz?

- Mama pozwoliła wziąć mi jej auto

- I co w związku z tym?- spytałam nie do końca rozumiejąc o co mu chodzi i po co mi o tym mówi.

- Myślałem, ze może chciałabyś żebym cię gdzieś podwiózł, no wiesz kiedy będę jechał po Scarlett.

- A co się stało z Tivanny?

-Była z zupełnie innej bajki, to co chcesz?

- A od kiedy ty taki miły? – spytałam z lekkim rozbawieniem w głosie

-Wiem, że sobie dokuczamy, ale mimo wszystko jesteś moją siostrą i muszę o ciebie dbać, to co ty na to?

- No jasne i nawet wiem gdzie możesz mnie zawieźć.

***

Samochód Gabe'a zatrzymał się przed starym budynkiem z rozpadającym się już napisem ,,biblioteka miejska".

-Jesteś pewna, ze to tu mam cię podwieźć?

-Tak, przyjedź po mnie za dwie godziny.

-Ok, jak chcesz.

Wysiadłam z samochodu i stanęłam na czarnej zeschniętej ziemi. Gabe nie czekał aż coś powiem, po prostu gdy tylko zamknęłam za sobą drzwi ruszył tak szybko jakby był na wyścigach. Zanim zdążyłam się obejrzeć go już nie było. Trudno, zostałam sama. Ruszyłam w kierunku rozwalającego się budynku. Lekko uchylone stare, zardzewiałe drzwi wyglądały jakby zaraz miały wypaść z zawiasów, okna zasłonięte żaluzja wyglądały jakby nikt ich nie używał od lat. Szare ściany zupełnie nie pasowały do żaruwiastego czerwonego dachu dzięki któremu dom jakoś się wyróżniał na tle szarego lasu.

Otworzyłam szerzej drzwi, starając się robić to ostrożnie, bo drzwi nie wyglądały na bezpieczne. Chata od środka nie wyglądała jak typowa biblioteka z filmów, stało tu około dziesięć półek ze starymi książkami. Dalej były drzwi zamknięte na klucz, wiec wolałam tam nie wchodzić. Nikogo prócz mnie tu nie było, tylko od jak dawna? A co jeśli nikt tu nie zaglądał od lat? Co jeśli wywiozłam sama siebie na pustkowie na aż dwie godziny? Miałam spędzić dwie godziny sama, tutaj? Czemu powiedziałam Gabe'owi, żeby odebrał mnie za dwie godziny, przecież teraz nawet jak zadzwonię po niego to nie przyjedzie po mnie, on nigdy nie zniszczy sobie randki dla mnie. A więc pozostało mi tu zostać i się czymś zając. Położyłam torbę koło wejścia i uzbrojona w latarkę w telefonie zabrałam się do przeglądania książek.

,,Kulinarne czary - zakochasz się w tych potraw" mówił jeden tytuł,, Jak urządzić sobie przytulny kat- czyli poradnik dla pani domu" głosił drugi. Nic pożytecznego, ciekawego, same gnioty dla kur domowych. A to co? Moj wzrok zwróciła książka o tytule,, sekrety tajnych komnat", chciałam ja wyjąc, usiąść na zimnej podłodze i liczyć, ze znajdę tam cos interesującego co może pozwoli mi przetrwać dwie godziny na odludziu. Jednak zamiast tego książka utknęła, ciągnęłam i ciągnęłam, aż spostrzegłam, ze nie jestem już w tym samym małym pomieszczeniu z zardzewiałymi półkami, ale w ogromnym pokoju bez końca wypełnionym książkami.

-Gdzie ja...?- zaczęłam, ale nie dokończyłam, bo nagle rozległ się dzwonek który poniósł się echem po całej sali.

-Klienci, klienci!!!- zapiszczał damski, dość chrapliwy glos.

-Kto tu...- znów nie udało mi się dokończyć, bo przede mną pojawiła się kobieta o rudych, prostych włosach, zielonych oczach i różowych pełnych ustach. Miała na sobie dość dziwny strój. Szarą spodniczkę sięgającą aż do stop, w tym samym kolorze koszulkę, czarne bolerko i kapcie na nogach.

- Kim ty...?

-...jesteś? Nazywam się Jane, jestem bibliotekarką.

-Ja myślałam, ze tam u góry to jest biblioteka- powiedziałam wciąż osłupiała wskazując sufit.

- Nie kochana tam jest mój pokój.

- I te wszystkie książki...?

- ...są moje? Tak.

- Ty tak zawsze robisz?

-Kwestia przyzwyczajenia

- Czemu biblioteka jest tutaj, przecież w ten sposób nikt jej nie znajdzie

-Mylisz się moja kochana. Od wielu lat nikt tu nie zaglądał, Internet, to przez niego zapomnieliśmy po co są książki. Ta biblioteka nie widziała nikogo prócz mnie od dziesięciu lat. A ten trik z książka jest po to, by jak się w końcu pojawi ktoś mądry, któremu nie brak pomysłów, odnajdzie te przejście i otworzy bibliotekę na świat. Ty jesteś taka osoba.

-Jak to? Ja tylko wyciągnęłam ta książkę.

- I w ten właśnie sposób udowodniłaś, ze nie brak ci pomysłów.

-Ale...-zaczęłam

-Żadnych ale, no mów, po co tu przyszłaś

-Tak właściwie liczyłam, ze znajdę tu odpowiedz

-to mów, spróbuje ci pomoc

-Chodzi o mgle.

- No mgła to jest...- zaczęła, ale jej przeszkodziłam w opowiedzeniu całej definicji mgły. Czy ona zna te książki na pamięć i będzie mi je wszystkie cytować?

- Nie o taka zwyczajna mgle mi chodzi, tylko o mgle...tropiącą.

-Tropiącą? W jakim sensie tropiącą?

-Mgła która nie pojawia się w dużej ilości na dworze i tak wisi w powietrzu, tylko pełznie...jak wąż, tak jak wąż, może wspinać się po schodach, ścianach.

-Widziałaś ją, czy ktoś ci o niej wspominał?- spytała, w jej słowach słychać było przerażenie, a jednocześnie zafascynowanie.

Zastanowiłam się przez krótka chwile czy powiedzieć prawdę,  a jak tak to co wtedy ona odpowie, aż w końcu odpowiedziałam jej:

-Widziałam

-Jest źle, bardzo źle

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Oto rozdział 4 dodany przedwcześnie, bo mam dzisiaj na trzynastą do szkoły. Może być trochę błędów, ale jest bez korekty i dodawany z tableta, więc mam nadzieje, że zrozumiecie i będziecie wyrozumiali. Jak zwykle dawajcie linki do swoich blogów, ale nie obiecuję, że zajrze, bo musze sie teraz uczyć.
Oprócz tego zapraszam do nowej zakładki bohaterowie i do zadawania pytań do bohaterów na moim asku w zakładce pytania.
Pozdrawiam i do kolejnego rozdziału.
EDIT: Rozdział poprawiony