Rozdział 2

Złapałam do ręki jabłko i nie czekając na jakiekolwiek słowa z ust moich rodziców wybiegłam z domu. Okolica otaczająca mój dom składała się z podobnych domków stojących w szeregu jak podczas hymnu. Naprzeciwko mojego domu był las który ciągnął się aż za miasto. Nasze miasteczko nie było za duże, ale dzięki temu każdy się znał. Mieliśmy jedną szkołę w której mieściła się i podstawówka i gimnazjum i liceum, więc wszyscy trzymają się razem od początku do końca, to nam zapewnia długą przyjaźń. U mnie w klasie jest mnóstwo naprawdę fajnych osób, np. weźmy taki chłopak co jest dobry z wielu przedmiotów, ale jednocześnie potrafi nas też rozbawić do łez, albo taki jeden Michel który raz na wycieczkę zabrał ze sobą swoje egzemplarze PlayBoya, raz była taka historia, że chciał kupić w sklepie właśnie ten oto magazyn, ale kazali mu pokazać dowód czego się nie spodziewał, więc poszedł do empiku i spokojnie kupił PlayBoya, od tego czasu nazywamy go empik. Z dziewczyn to są trzy zwariowane które bardzo lubię. Pierwsza to Eliza, lubi horrory, a  nie znosi komedii, ma czasami naprawdę szalone pomysły, nie wiem o niej nie wiele więcej, bo się nie przyjaźnimy, tylko raz widziałam jak przyszedł po nią do szkoły brat z psem, chodzi ze mną do klasy od podstawówki, ale przez pare lat uczyła się w domu i wróciła dopiero tezy lata temu, ale to fajnie musi być tak uczyć się w domu, potem jest Maya , czyli dziewczyna o dość trudnej osobowości z kłopotami w domu i skomplikowanym dzieciństwem, która mimo wszystko stara się tolerować ludzi i być dla każdego miła, jest jeszcze Tatiana zaprzyjaźniona z większością nauczycieli, wieczna lizuska i wielka fanka Harrego Pottera. Z żadną z nich nie stworzyłam dłuższych relacji, może kilka razy pożartowałam sobie z Elizą, ale nie nazwałabym tego przyjaźnią. Ogólnie to jestem sama.

Od mojego domu do szkoły nie było daleko, wystarczyło przebiec dwie ulice i skręcić za róg. Tak więc po około dziesięciu minutach dotarłam pod olbrzymi stary budynek. Szkoła liczy sobie prawie sto lat, założona została w 1913 roku. Brązowo- szary budynek otaczał zwykły płot z drutami który otacza każda taką placówkę. Z przodu znajdowały się wielkie, mosiężne drzwi, były też dwie pary małych drzwi których i tak nikt nie używał. Więc tak czy inaczej nasza szkoła nie była wyjątkowa.

Dopiero na terenie szkoły przyśpieszam biegu, w rezultacie wpadam na kogoś i prawie upadam, ale w ostatniej chwili on mnie złapał. Znalazłam się teraz kilka metrów przed Joshem Colinsem. Czułam jak biło mu serce, a może to moje? Trudno stwierdzić. Byłam tak strasznie blisko niego, że wręcz czułam jego ciepły oddech na mojej skórze. To było przyjemne uczucie którego nie chce zapomnieć.

-Uważaj, bo gdyby nie ja to skończyłabyś na schodach – odezwał się nagle łagodnym głosem, który wskazywał na to, ze raczej jest zadowolony z takiego obrotu wydarzeń.

-Dzięki bardzo – tylko tyle zdołałam wykrztusić, bo kompletnie nie mogłam się skupić zapatrzona na Josha. Zawsze uważałam go za kogoś intrygującego, był taką jakby zagadką. Miał brązowe, lekko potargane włosy i niebieskie oczy, jego uśmiech jak zawsze wydawał się szczery i ciepły, to było w nim najfajniejsze. Nigdy wcześniej ze sobą nie rozmawialiśmy, ale od zawsze uważałam go za kogoś fajnego.

-Gdzie się tak śpieszysz? – zapytał nadal mnie nie puszczając dając mi do zrozumienia, że nie odejdę bez odpowiedzi.

-Na kółko językowe, za chwile się zaczyna – wytłumaczyłam mu nadal czując się dziwnie.

-Też zapisałem się na to kółko

-Serio? O jak fajnie- odpowiedziałam dość sztucznie, żeby on tylko nie odebrał jako nabijanie się z niego, bo ja naprawdę się z tego cieszę, tylko w tym momencie byłam lekko sparaliżowana.

-To może chodźmy tam razem- zaproponował

-Okej- odpowiedziałam znów tym moim nienaturalnym głosem, wtedy dopiero mnie puścił, otworzył drzwi i wpuścił mnie do środka przy okazji lekko się kłaniając jak prawdziwy dżentelmen. Jeden punkt odhaczony, zostały tylko trzy.

Kto wie, może to właśnie Josh Colins zostanie moim ideałem faceta.

***

Wewnątrz szkoła również nie za bardzo się wyróżniała. Wielkim udogodnieniem dla nas były szafki na korytarzach, po jednej dla każdego ucznia. Znajdowały się one na pierwszym piętrze wśród klas matematycznych i przyrodniczych. Niżej znajdowały się szatnie w których można było oddawać swoje kurtki i buty, a wyglądało to mniej więcej tak, że dajesz pani sprzątaczce ubrania, a ona daje ci numerek wieszaka na którym będą wisieć twoje rzeczy, jeśli zgubisz ten numerek to masz problem i wówczas musisz zapłacić siedem złotych, a do tego samemu odnaleźć swoje rzeczy wśród innych. Jeszcze rano nie ma żadnych problemów z oddawaniem rzeczy, ale gorzej jest po lekcjach, trzeba być sprytnym, by jak najszybciej dostać się do szatni i uniknąć tłoku panującego tam o tych godzinach. Dlatego ja właśnie nie ubieram butów na obcasach, trudno, by się w nich zbiegało po schodach, a tak to dobiegam na sam dół jako jedna z pierwszych, czasem jednak mi się nie udaje i musze się przepychać, więc teraz jestem w tym całkiem dobra.

Sala od języka angielskiego znajdowała się na drugim piętrze w Sali numer jedenaście. To była jedna z najnowszych klas na które wydano budżet szkolny.

Weszliśmy na drugie piętro i ruszyliśmy przez pusty szaro- zielony korytarz, aż doszliśmy do pokoju numer jedenaście. Piękne drewniane, nowe drzwi zachęcały do wejścia do środka i zobaczenia co jest w środku. Josh nacisnął na klamkę i wpuścił mnie pierwszą do środka. Gdyby nie to, ze zrobił to już wcześniej stałabym i nie wiedziała co zrobić, pewnie dopiero po chwili bym się zorientowała o co chodzi. A tak weszłam powoli do środka, po drodze spoglądając z wdzięcznością na Josha, mam nadzieje, że zrozumiał przekaz jako ,,dzięki, że jesteś takim dżentelmenem’’, a nie jako ,,masz coś z twarzą’’, ale nie spojrzał na mnie z dziwnym wyrazem twarzy, więc chyba zrozumiał o co chodzi.

Sala językowa naprawdę była bardzo nowoczesna. Biała tablica na końcu klasy, a nad nią zegar z Londynem który idealnie pasował do Sali pełnej różnych plakatów i prac uczniów, np. takie drzewo rodzinne po hiszpańsku: mi mamá Anna es un médico. Na środku sali stało równo trzydzieści pojedynczych ławek pełnych bazgrołów. Usiadłam w ławce w pierwszym rzędzie najbliżej tablicy, na tej lekcji zawsze siadałam blisko, żeby wszystko dobrze dosłyszeć i móc się zgłaszać, reszta za to wolała uciekać na koniec. Rzuciłam zeszyt na ławkę i rozejrzałam się po klasie. Prócz mnie i Josha były tu póki co tylko dwie dziewczyny i jeden chłopak. Eliza i Maya siedziały z tyłu w ławkach obok siebie i chłopak Elizy Mason. Eliza siedziała teraz na ławce koło Masona, a Maya stała naprzeciwko nich i o czymś zawzięcie opowiadała. W tym momencie do klasy wpadła nauczycielka, pani Violetta o czarnych, prostych włosach średniej długości, dość posklejanych prostokątnych okularach i marynarce z dopasowaną długą spódniczką. Nie powiem, żeby była piękna, czy urocza, ale była mądra i utalentowana. Czasami mi się wydawało, ze jesteśmy do siebie podobne, obie miałyśmy talent do języków, lubiłyśmy czytać i pisać. Bardzo lubiłam panią Violettę jako nauczycielkę angielskiego, była niesamowita.

-Dobrze, otwieramy zeszyty- zapowiedziała pani Violetta- no już wracamy na swoje miejsca.

Na to wszyscy usiedliśmy w ławkach i otworzyliśmy zeszyty.

-Rebecca zapisz dzisiejszą datę- poprosiła pani

-Dobrze – odpowiedziałam i krzepkim ruchem podeszłam do tablice. Chwyciłam mazak w rękę i napisałam:

Dziewiętnasty października 2013

Po tym usiadłam z powrotem do ławki.

-Proszę mi pokazać pracę domową

Zazwyczaj na tego typu przedmiotach jestem skupiona, bo zależy mi na tym, by coś z tego umieć, a  nawet, by być najlepszą, ale dzisiaj nie potrafiłam się skupić. W głowie sunęły mi przeróżne myśli tak szybko, że nawet nie zdążałam się zorientować co one oznaczają, a nadchodziły nowe. Byłam pełna obaw, choć nie wiedziałam czemu. Byłam pełna strachu choć nie wiedziałam z jakiego powodu. I wtedy to usłyszałam. Cichy głos w mojej głowie sunący w postaci białego ledwo widocznego dymu.

Rebecca

----------------------------------------------------------------------------------------------------

No i mamy rozdział 2, jak wam się podobał, oczekuje waszej opinii i do następnego razu.