Rozdział 9

Ważna informacja pod rozdziałem!

Pisk. Drzewa. Niebo. Wrzask. Ból. Kroki. Tyle pamiętam z ostatniego dnia. Już mieliśmy z Joshem wyjść z lasu gdy dopadło mnie cos w stylu dźwięku na który reagują jedynie muchy, inni nic nie słyszą, a one cierpią. W takim razie jestem muchą która srogo zapłaciła, bo podleciał za blisko. Czy to jakieś ostrzeżenie ,,Zostaw to, to nie jest twoja sprawa’’? Ale to była moja sprawa, to coś, już od początku zdecydowałam się to po prostu nazywać cieniem, chciało mnie dopaść z nieznanych mi powodów. Teraz jednak nie mogę się tym nawet zająć, bo leże uziemiona przez rodziców łóżku od trzech dni. Musieli się strasznie wystraszyć, bo teraz spoglądają na mnie jakbym postradała zmysły, albo już umierała. Ich myśli też nie wróżą niczego dobrego. Wygląda na to, ze jeszcze trochę sobie w łóżku poleżę.

Ja tak nie wytrzymam! Cały dzień gier, facebooka, twittera i blogowania zaczął mi się już nudzić. Stworzyłam nawet mój pierwszy wpis na blogu:

Jak znam swoje szczęście nikt nigdy nie odkryje mojego bloga, ale wydaje mi się, że ja to pisze bardziej dla siebie, żeby móc gdzieś przelać te emocje gdzieś, a  potem móc to wszystko jeszcze raz zobaczyć i przypomnieć jak to wtedy było.

To co ja tu mogę napisać. Może napisze co się u mnie wydarzyło jeszcze przed tym jak wylądowałam w łóżku z egzemplarzem książki ,,Porady dla zdruzgotanych nastolatków’’ którą zaproponował mi mama, a mówiąc zaproponowała mam na myśli wciśnięcie mi jej do rąk i ogłoszenie, że za tydzień spyta mnie co wyciągnęłam mądrego z tej książki. Mam już nawet odpowiedź dla niej ,,Kiedy mama próbuje ci wynaleźć jakieś zajęcie, uciekaj, uciekaj’’. To dość dobra i trafna porada, bo serio był rozdział o matczynych poradach, ale raczej kończył się zdaniem ,,a więc każda porada mamy od serca jest dobra’’, chociaż wiem, że nie powiem tego mamie, bo tylko wywołałabym u niej niepotrzebną złość. Wracając do ostatnich wydarzeń, to najnormalniejsze z tych wszystkich wydarzeń to to, ze zdobyłam przyjaciela, nazywa się Josh i już dwa razy uratował mi tyłek, ale nie stało by się to, gdyby nie mniej normalna sytuacja, a mianowicie pewien cień który postanowił mnie zaatakować akurat na pierwszej lekcji. Tak wiem co sobie teraz myślicie ,,ona jest jakaś psychiczna’’, ,,cienia nigdy nie widziała, to jest całkiem normalne’’, ,,cienie nie atakują szajbusko’’, no przynajmniej takie by były pod tym postem komentarze, ale ja dobrze wiem, że żadnych nie będzie. Potem po lekcjach poszliśmy z Joshem do lasu, fajne miejsce spotkań, nie. Tam trafiliśmy w dość tajemnicze miejsce, normalnie jak z horroru, a na końcu, przy jeziorze, był… no właśnie ten cholerny cień. On chyba mnie śledzi, ale to raczej nie mój cień. Udało nam się uciec, ale to jedynie dzięki mojej mocy czytania w myślach (tak wiem, ze nikt w to nie uwierzy, ale to prawda), ale niestety nie wyszłam z lasu, ogłuszył mnie jakiś dziwny zgrzyt i zemdlałam. Takim właśnie sposobem trafiłam tu, ale na tym pewnie skończę. Nie mam czasu na bloga, ani tak dobrej wyobraźni, chociaż kiedyś chciałabym napisać książkę. Eh marzenia.

Odłożyłam laptopa na półkę i postanowiłam trochę się poruszać i zejść na dół po płatki. Miałam niezłą sposobność do jedzenia płatków Gabe’a, tylko trzeba uważać, bo on czasami lubi wracać wcześniej niż powinien np. unikając jakiegoś tekstu, z powodu randki, albo po prostu ze zwykłego lenistwa.

Wyjęłam z szuflady ulubione płatki Gabe'a i z satysfakcją wrzuciłam je do miski, po czym zalałam mlekiem.  Od kilkunastu lat walczę z moim bratem o te płatki, chociaż to tylko przykrywka, tak naprawdę chodzi o cale lata i wszystkie rzeczy które nawzajem sobie zrobiliśmy. Klocach się o płatki znajdujemy byle jaki pretekst do sporów.

Wzięłam łyżkę i włożyłam cukrowe płatki do ust. Po chwili odleciało mi się ich,  a może to strach, ze w każdej chwili może wpaść do domu. Tak to jest, gdy robimy cos czego nam nie wolno, męczą nas wyrzuty sumienia. Wróciłam do stolika i wtedy zauważyłam kartkę z numerem Freddiego. Kiedy wróciłam z kawiarni zostawiłam ta kartkę w kurtce i o niej zapomniałam, a teraz pewnie mama ja zauważyła kiedy brała kurtkę do prania i uznała, ze to cos ważnego i nie wolno tego wyrzucać, ani prac. I to prawda, to cos bardzo ważnego.

Wiedziałam, ze Freddie dal mi ten numer sam z siebie, ale kto wie, może to jakiś paskudny kawal, może mnie nie rozpozna, tak czy siak strasznie bałam się zadzwonić.

Wyciągnęłam rękę,  ale po chwili ją cofnęłam, jednak za chwile znów ją wyciągnęłam, złapałam kartkę i podeszłam do telefonu stacjonarnego ( od kiedy bezmyślnie zniszczyłam swoją komórkę musze z niego korzystać i sądzę, ze potrwa to jeszcze jakieś trzy lata). Wprowadziłam numer i złapałam słuchawkę, a jedyna myśl jaka krążyła mi w tym momencie w głowie to ,,raz kozie śmierć’’ i tak mnie ta ,,koza’’ strasznie rozbawiła, że gdy w słuchawce rozległo się ,,halo’’ musiałam wstrzymać oddech żeby wyhamować śmiech i nie zaryć jak świnia do telefonu.

-Kto mówi? – dodał po kilku sekundach ten sam głos

-Rebecca – rzuciła tak, że pewnie ledwo mnie zrozumiał

-Rebecca, Rebecca Steel spotkaliśmy się parę dni temu w kawiarni, dałeś mi swój numer

-O już pamiętam, dość późno zadzwoniłaś

-Tak, bo na początku miałam w ogóle nie skorzystać z tego numeru, to znaczy, jasne, że chciałam do ciebie zadzwonić, tylko ja…

-Spoko mała, jest dobrze.

,,Mała’’, że ja? A co tam będę się czepiać, to przecież Freddie on musi być na luzie, a ja powinnam się cieszyć, ze mnie w ogóle pamięta.

-To może chciałabyś się gdzieś umówić – zaproponował, a ja poczułam, że zaraz zacznę piszczeć jak te wszystkie fanki gdy spotykają swoich idoli

-Z chęcią – odpowiedziałam trochę za niskim głosem

-Wszystko z tobą w porządku?

-Tak tak, to tylko taka lekka chrypa, wyleczę się

-Spox widzimy się w sobotę w barze, oks?

-Dobra – odpowiedziałam, a on się rozłączył.

Mam randkę – pomyślałam i aż musiałam to powiedzieć na głos, bo inaczej bym nie uwierzyła:

-Ja mam randkę z Freddiem!

Złapałam znowu za telefon, wykręciłam numer i zanim ktoś zdążył się odezwać po drugiej stronie, wrzasnęłam:

-Mam randkę!

-Co? – rozległ się zdziwiony głos Josha

-A sorry pomyłka – powiedziałam i rozłączyłam się, po czym znów wykręciłam numer i wrzasnęłam:

-Mam randkę z Freddiem!- tym razem w słuchawce rozległ się pisk szczęścia Mayi.

-Nie wierzę, to cudownie.

-Tak wiem, dopiero październik, a ja już idę na randkę z takim przystojniakiem

-Nie no Reb jak ja ci zazdroszczę

-Teraz trzeba zeswatać ciebie i Jake’a

-Oczywiście…co…znaczy nie!

-Ciii Maya – uciszyłam przyjaciółkę – ja się tym wszystkim zajmę. To nara – i odłożyłam słuchawkę. Pewnie teraz Maya odchodzi od zmysłów, ale jakoś trzeba było jej pomóc.

Teraz pozostał tylko jeden problem:

Jak przekonać moich paranoicznych rodziców, że nic mi nie jest i, że nie zemdleje idąc do szkoły, a co dopiero przekonać ich, żebym mogła pójść na randkę?

Przecież ta ich opiekuńczość kiedyś mnie zabije. Mimo szesnastu lat wciąż uważają mnie za dziecko i nie chcą się mną z nikim dzielić.

-Kochanie – rozległ się radosny krzyk mamy.

-Już idę- odpowiedziałam i wbiegłam do przedpokoju. Stałą tam mama w wiosennej kurtce, dżinsach, szpilkach i pełnych torbach z zakupami.

-Pomogłabyś mi?

-Co?...a tak, już – zabrałam jej siatki i zaniosłam je szybko do kuchni zanim mama zdążyła się do końca rozebrać.

-Mamuś – podbiegłam do niej ze słodkim uśmiechem – wiesz ja tu już trzy dni siedzę i wydaje mi się, że czuję się lepiej.

-Pokaż czoło- rozkazała mama

-Ale mama ja wcale nie miałam gorączki

-Nigdy nic nie wiadomo, no pokazuj czoło – odsłoniłam czoło, a mama przyłożyła mi ciepłą rękę, po chwili zdjęła ją i powiedziała – okej jest w porządku.

-Czyli mogę jutro iść do szkoły – zapytałam uradowana

-Wykluczone- na dźwięk tych słów spochmurniałam – posiedzisz tu sobie do soboty.

-Nie wliczając soboty?

-Włącznie z sobotą – poprawiła mnie mama i ruszyła żwawo nadal w swoich czarnych szpilkach w kierunku salonu.

-Ale mamo ja miałam plany na sobotę

-A jakież to plany są ważniejsze od twojego zdrowia i mojej psychiki. Wiesz jak ja bym się bała gdybym cię gdzieś puściła?

-Ale nie mogę unikać ludzi, życia, trzeba z tym walczyć, a nie tak po prostu się poddać

-Oglądasz za dużo filmów sensacyjnych –odpowiedziała siadając na kanapie- kochana nie ma mowy, od poniedziałku jesteś wolna, ale teraz siedzisz w domu. – dodała stanowczo i już wiedziałam, ze nie ma siły, ale sekundę po tym gdy pomyślałam, że już po mnie przypomniało mi się, że ja przecież umiem czytać w myślach, mogę się dowiedzieć co mama naprawdę myśli.

Co się z nią dzieje? – rozległ się w mojej głowie głos mojej mamy – Najpierw zemdlała co prawie przyprawiło mnie o zawał, ja jej pozwoliłam tydzień nie chodzić do szkoły, a ta nagle chce tam wracać. Może ma tam jakiegoś chłopaka. Tfu tfu, to niemożliwe …– no dzięki mama, wypomnę ci kiedyś tą twoją wiarę we mnie i moje zżycie uczuciowe- …ona na pewno by mi o tym powiedziała. – a, to wszystko wyjaśnia – A teraz chce jeszcze gdzieś szlajać się z tymi jej znajomymi, no gdyby to chodziło o szkołę to jakoś bym to przeżyła, ale tak nie jest.

No i mnie olśniło. Nie powiem, żeby te olśnienie było jakieś super, bo ono sprowadziło na mnie jedynie serie kłamstw, a na koniec poważne kłopoty i upokorzenie.

-Właśnie mama, bo z tym wyjściem

-Już powiedziałam, nie ma mowy i swojego zdania nie zmienię

-Tak wiem, ale my mieliśmy robić projekt do szkoły – skłamałam

-Projekt do szkoły? Trzeba było tak od razu powiedzieć, to o czym jest ta wasza praca?

-To jest…z chemii…o działaniu różnych pierwiastków w życiu codziennym – palnęłam na szybko

-Bardzo ciekawe, no jasne, ze możesz pójść, tylko wróć szybko

-Dobrze mamo, kocham cię

-Ja ciebie też- i przytuliłam się mocno do mamy, chociaż w mojej głowie kłębiły się przerażające myśli.

Kłamczucha.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Nie wypalił mi ten rozdział, ale opinie zostawiam już wam. Weszłam na jednego bloga i teraz patrze, że mam dość nieprofesjonalne opisy. Smutas T.T
I teraz jeszcze prośba, ci co czytali poprzednie rozdziały, pamiętają jak Jane tłumaczyła Rebecce o co chodzi z tą mgłą, powiedziała wtedy ,,magiczna osoba'', ale według mnie to brzmi tak nieprofesjonalnie i prosiłabym, żebyście spróbowali wymyślic nazwę dla takich ,,magicznych ludzi'' jak w pięknych istotach itp.