Rozdział 7

Mam dosyć historii, filmów, książek i seriali w których dwoje ludzi się przyjaźni, a potem się w sobie zakochują. Przecież to jest już wiadome od początku. Ukradkowe spojrzenia, pocałunki, to wszystko po to, by zadowolić odbiorców. Żenujące, a jednak wciągnęło i mnie. O wiele bardziej wolałabym jak każda dziewczyna która znam lubić komedie, horrory, a nie jakieś denne romansidła. Oglądam te wszystkie seriale, czekam na te pocałunki, bo sama tego chce. Chce w końcu odnaleźć miłość i przeżywać przygody. To jest straszne, zakochuje się w każdym chłopaku u którego nie mam szans. A jednak Freddie dal mi swój numer, może w końcu cos mi się uda.

***

Szlam pustą uliczka w stronę szkoły. Nie wiem czemu wybrałam tą opustoszałą drogę którą nikt nie chodzi, może chciałam pobyć sama, a może przeciwnie, liczyłam, ze w takim miejscu będzie mu łatwiej się ukazać. Komu? Temu kto mógł mnie prześladować. Puste uliczki ,,dzielnicy duchów", jak to niektórzy nazywali to miejsce, a to ponieważ od wielu lat nikt tu nie mieszkał, stoją tylko puste, zniszczone, stare budynki z powybijanymi szybami, były takim idealnym miejscem, by w końcu spotkać swojego prześladowcę. Po chwili zza jednego z zaułków prowadzących na podwórze brzydkiego, ceglanego domku wysunęła mgła, moja mgła. Teraz nie jestem pewna, czy mówiąc ,,mój przeładowca" miałam na myśli ta mgle, czy to co się za nią czai. Tym razem nie uciekłam, zamiast tego otworzyłam plecak i wyciągnęłam cyrkiel.

Jestem idiotka, chce walczyć z kimś kto może być urodzonym morderca zwykłym cyrklem? Chociaż wydaje mi się, ze śmierć z honorem jest jednak lepsza od bezczynnego stania, albo uciekania od nieuniknionego. Pozwoliłam, by biały dym wszedł we mnie i om dziwo nie poczułam żadnego bólu, zamiast tego poczułam przypływ strachu i leku. W każdej chwili zza rogu mogli się wyłonić, no porostu każdy, od małego dziecka po uzbrojonego bandytę. Cisza. Nic nie słychać. Jak to? To czemu wciąż czuje ten przeraźliwy lek?

Nagle niczym bezszelestna istota wyłonił się zza budynku czarny cień i zanim zdążyłam cos powiedzieć rzucił się na mnie. Krzyk wyrwał się z mojego gardła chociaż wydawało mi się jakbym to nie ja krzyczała. Rzuciłam się do ucieczki, ale to okazało się na nic, bo cień sunął szybko i zawsze był o krok przede mną.

Stanęłam nagle. Cienia nigdzie nie było. Automatycznie uspokoiłam się, gdy wyskoczyła mnie zza jakiejś starej zepsutej latarni. Na szczęście zdążyłam się obrócić. Wyciągnęłam mój mały cyrkiel i na ślepo dźgnęłam mocno cień. Nie spodziewałam się żadnego efektu mojej walki, ale ku mojemu zdziwieniu stwor upadł na ziemie, a chwile później już go nie było.

Chyba muszę przeprosić mojego nauczyciela matematyki za śmianie się z jego słów: ,,Pilnujcie swoje cyrkle, one mogą wam się kiedyś przydać". O dziwo miał racje. Chociaż wtedy myśleliśmy, ze to z powodu tego, ze gdy pani Jonson, zakochana w panu od matematyki jak wariatka, goniła go, bo chciała zaprosić go na bal swojej siostrzenicy i rzucił w nią cyrkiel, przypadkiem trafił ja w oko i pani Jonson trafiła do szpitala na dwa miesiące, a teraz chodzi z taka przepaska na jednym oku.

Ochłonęłam i ruszyłam z powrotem drogą do szkoły, a w głowie kłębiło mi się jedno pytanie: Kto, lub co to było?

***

Byłam już prawie na schodach, gdy usłyszałam jak ktoś woła moje imię.

-Rebecca, Rebecca!

Odwróciłam głowę i zobaczyłam biegnącego Josha Collinsa.

-Cześć Josh.

-Siema.

-Masz dziś lekcje na ósmą? - spytałam zdziwiona, pamiętając, ze jego klasa w poniedziałki zaczynała o godzinie później ode mnie.

-Nie, jest już ósma pięćdziesiąt.

-Co?!- wrzasnęłam przerażona - przegapiłam pierwsza lekcje? Rodzice mnie zabija! Dzięki Josh - pożegnałam się i wbiegłam do szkoły, po drodze myśląc nad wytłumaczeniem.

Przepraszam, ze mnie nie było, ale napadli mnie po drodze.

Przepraszam, ale złe się poczułam i zaszłam do babci.

Przepraszam, po prostu napadł mnie dziwny cień, a jak go znalazłam, a to akurat proste, zaprowadziła mnie tam moja mgła tropiąca.

Nie to beznadzieja, przecież jeśli by mnie napadli to pani zadzwoniłaby do rodziców, na policje, jeśli bym powiedziała, ze byłam u babci to kazałaby mi do niej zadzwonić, a jeśli chodzi o trzecia opcje to nawet, by mi w to nie uwierzyła. W tym przypadku nawet prawda nie jest dobrym rozwiązaniem

-Rebecca!- rozległ się ponownie glos Josha

-Co?- spytałam zirytowana

- Mogę ci pomoc.

-Jak to?

-Mam pomysł, zaufaj mi

-Ufam- odpowiedziałam mu, a on uśmiechnął się jakby z nadzieja

***

-Rebecco czy to prawda? – odezwała się w końcu wychowawczyni. Moja pani wychowawczyni jest naprawdę fajna, młoda, więc nas dobrze rozumie. – czy to prawda, że Josh chciał żebyś wpadła do niego przed szkołą i cię zagadał?

-Tak – odpowiedziałam nieśmiało. Wolałam nie patrzeć na moją panią kiedy kłamałam. Nie dość, ze okłamywałam moją wychowawczynię, to jeszcze wykorzystywałam Josha, który był dla mnie taki miły, nawet nie wiem dlaczego.

-Dobrze, nie mogę cię za to ukarać Josh, ale musze o tym pogadać z twoją wychowawczynią

-Rozumiem proszę pani

-A teraz idźcie na lekcje – poradziła nam pani i wyszła z pokoju nauczycielskiego

-Wciąż nie mogę zrozumieć czemu się za mnie wstawiłeś

-Uznałem, że musiałaś mieć ważny powód dla którego się spóźniłaś, a jak ja wezmę winę na siebie to ominie cię kara

-To fakt, miałam ważny powód

-Jaki?

-Właśnie to tak jakby tajemnica

-Tajemnica dla kogoś kto właśnie uratował ci skórę?

-No dobra, powiem ci, ale nikomu się nie wygadaj, obiecujesz?

-Obiecuje 
------------------------------------------------------------------------------------------------------
No i mamy rozdział 7, nie wiecie nawet jak ja wam jestem wdzięczna za te miłe komentarze i wszelkie uwagi. Oczywiście wśród tego zdarzył się jeden komentarz który sprawił, że padłam ze smiechu. Jeśli już piszecie komentarz to uzasadnijcie swoją odpowiedź.