Rozdział 1

Pobudka, pobudka, wstawaj ty leniu śmierdzący – wołałam do siebie w myślach. Leżałam w łóżku owinięta szczelnie błękitną kołdrą w paski. Przewróciłam się z boku na bok a po chwili zakryłam głowę poduszką, żeby odpędzić od siebie ten głos. Wbrew pozorom, trudno jest odgonić od siebie głos własnego sumienia.

W końcu zirytowana przekręciłam się a w rezultacie sturlałam na podłogę. Po chwili dało się dosłyszeć ciche auć i ujrzeć blond włosy z ręką masującą głowę. Chyba lepiej będzie zainwestować w budzik.

Mieszkałam razem z rodzicami. Mama Judy, jest najlepszą pracownicą biura nieruchomości. Zaliczyła już wiele dobrych inwestycji, więc firma cieszyła się z niej działalności. W końcu kto, by się nie cieszył. Mama była stanowcza ale miła i potrafiła dosłodzić, gdy sytuacja tego wymagała, także w okolicy wszyscy uznawali ją za bardzo miłą kobietę z promienistym uśmiechem. Taka osoba idealnie potrafiła wcisnąć nawet najgorszą ruderę. Tata był lekarzem. Nasz szpital dzielił się na część dla dzieci od niemowląt do dwunastego roku życia, dla młodzieży i dla dorosłych od osiemnastego roku życia. Mój tata pracował na oddziale dla młodzieży, a dokładniej to był chirurgiem i zajmował się głównie zszywaniem ran. Okazuje się, że tylko on radzi sobie z ranami na głowie bez golenia włosów, to już duży plus. Gdyby nie on to Charlie McCoy pewnie, by teraz paradował po szkole w tupeciku swojego taty. Mój ojciec nie był marzycielem, ani romantykiem, on twardo stąpał po ziemi i nie pozwoliłby by cokolwiek nawet miłość oderwała go od niej. W sumie moi rodzice są normalni, spoko, mimo, że słuchają obciachowej muzyki. Czasami jednak w ich towarzystwie czuję się obco. Gdy rozmawiają o łączących ich sprawach, na temat polityki, medycyny, pracy, ja nie potrafię myśleć o takich rzeczach. Często, nawet sama tego nie zauważam, ale odpływam marzeniami daleko, tam gdzie nikt nie ma dostępu, nikt oprócz mnie. I tam czuje się szczęśliwa, otoczona moimi myślami.

Kiedyś rozmawiałam z rodzicami co było ich największym marzeniem. Odpowiedź mamy była przewidywalna :

-Spotkać mężczyznę swego życia – powiedziała patrząc z uwielbieniem na tatę – i jak widać udało mi się.

Tata natomiast bez większego zainteresowania odpowiedział:

-mi wystarczy spokojny wieczór i będę szczęśliwy - sądziłam, że tata ma w sobie trochę większe ambicje, albo chociaż, że jest choćby odrobinę romantyczny, by odpowiedzieć ,,a moje marzenie już się spełniło, poznałem najwspanialszą kobietę na świecie’’. Bo w rzeczywistości mama była najwspanialsza i podejrzewam, że tata to wiedział, tylko nie wiem, czy ona sobie z tego zdawała sprawę. Właśnie dziwne jest też to, że nie lubię mężczyzn podobnych do mojego taty, przecież większość dziewczyn wybiera sobie ideał podobny do jej ojca. Ja jednak poszukiwałam odważnego romantyka, kochającego przygody i dobre żarty, to zupełne przeciwieństwo mojego ojca.

Moje marzenia niestety są niespełnione (tak, tacie w końcu udało się spędzić spokojny wieczór przed telewizorem oglądając piłkę nożną i co chwile wykrzykując. Messi! Messi! Typowy facet).

Marzenia. Nie lubię o nich za bardzo mówić, bo wiem, że są głupie, ale przede wszystkim chciałbym napisać książkę, strasznie mnie do tego ciągnie, te wszystkie wymyślanie historii, mam ich aż zanadto w mojej głowie. Gdybym mogła zarabiać na samych pomysłach na książkę, to byłabym najbogatsza na świecie. Oprócz tego chciałabym zamieszkać w prawdziwym zamku w Anglii. Jasne kocham moje małe miasteczko Holmes Chapel, ale czasami wydaje się wręcz ponure, chciałabym stąd uciec i stać się kimś. To są te, z tych marzeń, które jeszcze da się spełnić, gorzej  z tym ostatnim, jakby to powiedzieć, żeby wszyscy zrozumieli. Już wiem! Pewne wiele z was oglądało filmy lub czytały książki o tematyce fantastycznej. Mi osobiście przypadły filmy o X-menach. Ja chciałabym być wyjątkowa, inna niż wszyscy. Żeby moje życie nie było takie nudne i pełne rutyny, pragnę przygód, zabawy, ale nie będę oszukiwać sama siebie. Nie mam najmniejszych szans na spełnienie tych marzeń.

***

Kiedy umyłam się i ubrałam w mój ulubiony morski sweterek, koszule i dżinsy zeszłam na dół na śniadanie. Mój dom składał się z dwóch pięter i strychu na którego nikt nie wchodził od lat. Na drugim piętrze znajdował się mój pokój, a także pokój rodziców i łazienka. Zeszłam powoli po stromych drewnianych stopniach trzymając się metalowej poręczy. Na pierwszym piętrze znajdował się salon połączony z jadalnią i kuchnią, a także biuro taty i pralnia (czyli tak zwane małe pomieszczenie z pralką). Jak co rano zastałam mamę w kuchni przygotowującą śniadanie, którego i tak nikt nie tknie. Tata zaś siedział przy stole czytając gazetę na tablecie i pogryzając gruszkę.

-Cześć - odezwałam się. Na dźwięk mojego głosu mama odwróciła głowę w moją stronę, tata natomiast odpowiedział bezbarwnym głosem ,,Witaj córko’’ i wrócił do czytania, po chwili na stole wylądował ogryzek po gruszce.

-Na którą masz dzisiaj do szkoły? – zapytała nagle mama.

-Na dziesiątą, ale muszę być wcześniej na kółko z angielskiego.

-Ah tak, bardzo ciekawie, tylko żebyś nie zawaliła przez to nauki.

-Wiem mamo, ale przecież to dodatkowe zajęcia, powinnaś być szczęśliwa.

-Bo jestem, ale nie chcę też byś zaniedbywała zajęć.

-Nie martw się, mam przecież same piątki – zapewniłam mamę.

-Wiem córciu, jesteś zdolna, taka wyjątkowa…

Taka wyjątkowa. Po tych słowach się wyłączyłam. Czy mama uważa, że jestem wyjątkowa? Może coś przede mną ukrywa? Czyżbym naprawdę była inna od wszystkich? Ale po chwili pomyślałam, że mama powiedziała to pewnie, by dodać mi otuchy. To dobrze z jej strony, przecież nie mogła wiedzieć co tym wywoła we mnie. Może niektórym wydam się dziecinna, ale gdy ktoś marzy ciągle o tej jednej rzeczy każde słowo może sprawić, że zaczniemy wierzyć, każdy taki płomyk może ogrzać. Ale to tylko moje fantazjowanie.

Fantazjowanie które doprowadza mnie do obłędu.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Oto pierwszy rozdział, mam nadzieje, że się podoba, jeszcze nic się nie dzieje, ale będzie, więc nawet jeśli nie spodobał wam się zostańcie ze mną i szczerze oceniajcie, będę wdzięczna. Oprócz tego rozdział u chciałabym wam podziękować za tyle miłych komentarzy, nawet nie wiecie jak miło  robi się na sercu, gdy widzę te wszystkie miłe słowa. 
EDIT: chciałam wam również polecić bloga który bardzo mi się spodobał. Oto blog: wish-youu-were-here.blogspot.com/
+ Przepraszam za błędy już poprawiłam 
Piszcie czy chcecie żebym dodała następny rozdział wcześniej niż za tydzień, bo dla mnie to nie problem.