Rozdział 17

Nie wiem jak ja mam przetrwać do balu halloweenowego. Cały dzień czuwa nade mną Josh i dziewczyny, nie lepiej jest w nocy kiedy chłopak nie może być przy mnie i co pięć minut do mnie wydzwania z pytaniem czy jeszcze żyje. Mam go dość, on chyba bierze to za poważnie.

Chcą cie zabić, nie wiem co o tym myślisz, ale mi się wydaje, ze to jest poważna sprawa. Josh się o ciebie martwi, a ty jeszcze robisz mu wyzuty, jedyną osoą która tu zawiniła jesteś Ty.

Racja. Gdybym nie marzyła, gdyby wystarczyło mi to co mam pewnie bym teraz siedziała w pokoju i malowała, sama, ale żywa. Teraz boję się o siebie. Skoro człowiek który potrafi oderwać cień od człowieka chce mnie to może naprawdę nie jestem nigdzie bezpieczna. Ale przecież już od dawna nie działo się nic podejrzanego…no bardziej podejrzanego niż zazwyczaj.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Otworzyłam drzwi od pokoju i jak najszybciej popędziłam na przedpokój, żeby zdążyć przed rodzicami, ale ich nie było. Otworzyłam zdzwiona drzwi. Stał w nich Josh. No, a kogo mogłam się spodziewać. To jedyny przyjaciel który wpada do mnie do domu.

-Hej znowu chcesz sprawdzić, czy żyję? – spytałam próbując nie zdradzać jak bardzo mnie to irytowało.

-Nie. Pomyśleliśmy, że przed balem możemy spędzić trochę czasu razem. – odpowiedział wyszczerzając zęby

-Jak to my?- zdziwiłam się, ale wtedy zza pleców Josha wyłoniła się Maya i Eliza z szerokimi uśmiechami.

Maya była ubrana w fioletowa koszulke na krótki rękaw, czarną kamizelke z łańcuchami, do tego czarne rurki, zimową kurtke i tenisówki. Eliza za to ubrała złotą koszulke na ramiączka z cekinami, czarne leginsy, vansy i skurzaną kurtke. Jak to możliwe, że ona nie marznie?

-Nie przeszkadza ci ze wpadłyśmy?

-No coś wy, akurat moi rodzice gdzieś wyszli, więc cała chata jest wolna.

-A gdzie Gabe? – spytała Josh który już zdążył go poznać osobiście.

-Kolejna randka. Tym razem Sara. Wchodźcie – zaprosiłam ich do środka, a oni posłusznie weszli dzięki czemu mogłam w końcu zamknąć drzwi. Goście posłusznie zdjęli buty i weszli do salonu.

-Okej to co zaplanowaliście?

-Zabawa, zabawa i jeszcze raz zabawa!- wykrzyczała Eliza

-El chciała powiedzieć, ze przynieśliśmy kilka gier.

-Zapowiada się fajnie.

Przez reszte soboty graliśmy na playstation, potem graliśmy w gry planszowe, tańczyliśmy, śpiewaliśmy na karaoke, a przede wszystkim dobrze się bawiliśmy.

Właśnie w takich momentach najtrudniej podjąć decyzje. Wiesz, że powinieneś chcieć być normalną, ściągnąć z siebie groźbe śmierci, ale jednocześnie tak dobrze ci jest teraz, wśród przyjaciół.

Na koniec włączyliśmy jakiś stary film i w czwórkę zasiedliśmy na kanapie. Maya i Josh zaczęli dyskutować o tym, czy bohater jest ciapciakiem (nie ogarniam skąd im się wziął ten pomysł), a ja z Elizą na drugiej połowie kanapy siedziałyśmy w ciszy, aż ona się odezwała:

-Pokażesz mi co założysz na bal?

Bez słowa zaprowadziłam ją do mojego pokoju i wskazałam czarny materiał. Ona wzięła go do rąk, pomacała i powiedziała:

-Przymierz

-Co? Nie ja…nie

-Przymierz, chce zobaczyć jak w niej wyglądasz

Nie protestując złapałam sukienke i weszłam do łazienki. Jednak z tą sukienką okazał się mały problem, bo wyglądałam w niej okropnie. Wcześniej jej nie mierzyłam, bo nie widziałm takiej opcji, że może na mnie nie pasować. Najwidoczniej się myliłam.

-Skończyłaś? – sapytała się przez drzwi Eliza

-Tak – i wyszłam trzymają w ręku czarny materiał, rzuciłam jej sukienke i z posępną miną usiadłam na łóżku.

-Co się stało? – spytała zdziwiona

-Wyglądam w niej okropnie

-Jak to? Nie mierzyłaś jej wcześniej?

-Wiem głupie, ale myślałam, że…

-Nie martw się Reb ja coś na to poradzę.

-Ale co ty chcesz zrobić?

-Wezme tą sukienke ze sobą do domu i jutro przed balem ci oddam.

-El…-zaczęłam, ale ona mi przerwała

-Nie Reb, nic nie mów tylko chodź na dół do reszty.- i pociągnęła mnie na dół.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Jak widzicie dodałam ( z tableta, więc nie miałam jak poprawić tych moich licznych błędów), mimo tego, że nie doszliście do 15 komentarzy, jednak chcę, żebyście wiedzieli, ze mi smutno z tego powodu, ze pod proloem bylo 30 komentarzy, a teraz dochodzimy do 8, wiem, ze to nie ilosc, a jakosc sie liczy, ale to daje mi tez znac ile osob mnie czyta i ta liczba sie znacznie zmniejszyla, jesli robię coś źle, nie podoba wam się co się dalej dzieje to napiszcie, chcę wiedzieć na czym stoje.